آسمان افتاده بر سینه ی زمین، اینجا که من زندگی میکنم. تمام خانه ها حیاط دارند، اینجا که من هستم. بعضی ها حوض دارند، بعضی حوض ها ماهی دارند. بعضی ندارند. بعضی خانه ها باغچه دارند، بعضی ها هم نه. از در و دیوار اندک خانه های شهرهم گاهی شاخه های ترد مملو از گلهای کاغذی سرخ آبی و قرمز آویخته و چشم را مینوازد، آنجا که هیچ چیز چز رنگ خاک و بیابان وآفتابِ ساییده بر سطح شهر نیست. توی یک بعد از ظهر کاملن معمولی تمام عصرهای یکشنبه، دست هایم را توی جیب فرو میبرم و از کنار بیابان های اطراف با صدای همایون میگذرم تا خودم را برسانم به حوالی احوال بچه های کلاسم. عینک آفتابی ام را میپسبانم به صورتم خاک میدود توی حلقم لبه ی مخنعه ام را میگیرانم تا لب هایم مراقبم برق لبم روی لبه ی مخنعه ام نماسد. کاریش نمیشود کرد قطعا میماسد. خا نخوردن بهتر است از برق لب نداشتن. القصه از خیابان پک و پهنی که هرکس آن را یک پیزی مینامد عبور میکنم . نزدیکای آموزشگاه که میرسم یک طور عجیبی دلم هری میریزد کف پایم. یک تنه از سه تنه ی درختا های بید مجنون کنار در اموزشگاه را از بیخ بریده اند. کنده اند. برده اند. حال نزاری بود توی آن عصر یکشنبه ای که من و همایون تصنی " خوب شد " را خواندیم و سرخوشانه و حالا . درختی که دیگر سایه ساری ندارد. درخت جان دارد . ندارد؟ درختی که در کنار آن دو بید مجنون دیگر حالا یک تخته چوب تکه تکه بیشتر نیست. دنیا روی سرم خراب شد. دنیا روی سر چند نفر خراب میشود با دیدن این منظره؟ آیا فرقی هم دارد؟ همایون را خاموش میکنم. قلبم توی سینه مچاله شده. خانم منشی میگوید کار مدیر است. بغضم را که فرو میدهم به سرفه میافتم میگویم آزارش چه بود اخر؟ میگوید ماشین نمیشد پارک کرد.
یک روز درخت است یک روز شاخهای گوزن کوهی در بیابان های یزد توی دست یک شکارچی قهار، یک روز فرزند آدم است زیر دست آدمیزادی که فقط نام ادمیت را یدک میکشد یک روز میشود حیوان بینوایی روی خشکی زیر آب یا توی آسمان. خوشبحال ستاره ها، آسوده بخوابید جایتان امن است
یک ,توی ,های ,ها ,بعضی ,روی ,یک روز ,که من ,ی مخنعه ,مخنعه ام ,درختی که
درباره این سایت